Boudrie Coaching and Training
Shopping Cart
Your Cart is Empty
Quantity:
Subtotal
Taxes
Shipping
Total
There was an error with PayPalClick here to try again

vertrouwen als basis
vertrouwen als basis
Blog
Harde tante
Posted on March 1, 2016 at 2:17 PM |
![]() |
Een tijd geleden deed ik een cultuuronderzoek
op een fantastische afdeling van de politie. Dat wil zeggen: ik vond het
fantastisch werk en prachtige mensen, maar qua cultuur bleek er ruimte voor
verbetering. De interviews werden bij mij thuis gepland aan de coachtafel;
tenslotte hebben de muren oren in een politiebureau. Een man in het bijzonder is me sterk
bijgebleven. Hij had er al heel wat dienstjaren op zitten, maar door de
verschuivende grenzen van de pensioengerechtigde leeftijd moest hij telkens weer
flink ademhalen en doorgaan. Ik ontving hem aan de ronde tafel en vroeg of hij
thee of koffie wilde. Zonder hierop in te gaan begon hij zijn verhaal te doen.
Ik stond eerst nog bedremmeld in de keuken, maar streek na verloop van tijd ook
neer aan tafel. Wat deze man had meegemaakt in zijn loopbaan
waar hij met zoveel passie en inzet aan was begonnen! Er passeerde een keur aan
incidenten waarin schokkende gebeurtenissen en het diep menselijk leed dat
daarop volgde hem duidelijk niet onberoerd hadden gelaten. Op een gegeven
moment moest hij wel terugtrekken naar de backoffice, na de diagnose
posttraumatische stress stoornis. Ik werk graag met mensen met een PTSS en
knikte hem nog eens bemoedigend toe. Waarop hij mij verweet: ‘jij ook met al je
vragen! Ik was helemaal niet van plan dit allemaal te vertellen!’ Verbouwereerd
zei ik: ‘maar ik vroeg alleen maar of je koffie of thee wilde’. ‘Koffie dan!’
zei hij en ik ging, na zijn toestemming gevraagd te hebben over op de vragen
van het interview. Aan het einde van het gesprek vroeg ik hem
hoe hij het gesprek ervaren had. Hij keek me diep in de ogen en zei ‘je bent
een harde tante, je schakelde zo over naar het interview en je hebt gehaald wat
je wilde hebben’. In de dagen daarna heb ik daar nog vaak over nagedacht, want
hij zette licht op mijn gedrag. Ik had wel invoelend geluisterd, maar dat kon
mijn professionele hang naar een volwaardig interview niet wegnemen. Ik wilde
er voor hem zijn, maar was ditmaal
toch meer onderzoeker dan coach. Conform de opdracht en toch... Hoe doen
leidinggevenden van medewerkers met een PTSS dat? Hoe combineren zij de rol van
coachen met leiding geven? En hoe komt dat op deze medewerkers over? Deze ‘harde tante’ had er wel een tijdje voor nodig
om weer uit de rolverwarring te stappen. |
De naaktheid van Halina Reijn
Posted on November 10, 2015 at 1:24 PM |
![]() |
Vorige week ging ik met
vriendinnen naar het toneelstuk Fountainhead naar het boek van Ayn Rand. Het
gaat om twee architecten: de een is een gezellige aangepaste jongen die zich,
om succesvol te kunnen zijn, in wat ongemakkelijke bochten wringt. De ander is
een principieel type: geen enkele concessie aan het ontwerp of het gaat niet
door. We gaan vloeiend mee met het verloop: de concessieloze blijkt geniale
ontwerpen te maken die zelden uitgevoerd worden, de meeloper schopt het ver,
maar gaat uiteindelijk ten onder. Daartussendoor loopt Halina
Reijn. Haar rol is toch vooral die van recalcitrant; ze verzet zich tegen
vader, haar liefde voor de geniaal, zichzelf. Ik had mezelf schrap gezet voor
de verkrachtingsscène die in het boek zit. Halina en de principiële architect
hebben zo hun eerste seksueel contact. Halina is iemand die ik wel eens in een
café zie flaneren, of al telefonerend door een trendy Amsterdams restaurant zie
paraderen. Ze is beeldschoon, haar gedrag, voor wat ik ervan weet, is soms wat
geëxalteerd. Ik vraag me altijd af of ze een beetje gelukkig is. Nu staat ze voor me op het
toneel. En kleedt zich uit. Echt. Ik voel me opeens een verschrikkelijke
voyeur. Deze prachtige naakte vrouw in deze moeilijke rol die zich zo durft te
tonen. Hoe werkt dat? Ze is naakt, maar eigenlijk volkomen gehuld in haar rol.
Je mag haar naaktheid zien, maar alleen door de sluiers van haar rol. Ze slaat
zich met verve door deze moeilijke passage en ik ontspan uit mijn
burgerlijkheid. Pas tijdens het eindapplaus zie ik haar schalkse lachje naar
het publiek en ervaar ik weer dat hele dubbele gevoel. Want die gelaagdheid maak ik
als coach ook mee: het is een rol die mensen in hun werk aannemen, maar het kan
binnen die rol wel heel heftig zijn en de impliciete vraag is: ‘hoe vind je
mijn prestatie in die rol?’ De behoefte aan applaus kan bijzonder groot zijn.
Dat verhult soms de behoefte om gezien te worden zoals je werkelijk bent, met
alle mooie en lelijke dingen die daarbij horen. Gevangen in een rol, daar kan
geen naaktheid je helpen om je bloot te geven. Het verschil tussen theater en
het leven is soms flinterdun. Gefeliciteerd Halina, 40
vandaag! |
Categories
- Vertrouwenswerk (4)
- kunst (1)
- rol (2)
- toneel (1)
- Toneelgroep Amsterdam (1)
- onderzoek (2)
- ptss (1)
- lancia (1)
- verkopen (1)
- Halina Reijn (1)
- coaching (2)
- voice of holland (2)
- intervisie (1)
- LVVV (1)
- veiligheid (2)
- vertrouwen (5)
- belangenverstrengeling (3)
- governance (3)
- integriteit (5)
- politiek ambtsdragers (2)
- verkopers (1)
/